Tchang

Met de opvallende uitzondering van Al Capone is Tchang ook het enige echte personage dat onder zijn eigen naam voorkomt in Hergés werk. Tchang Tchong-jen was een jonge student aan de Academie voor Schone Kunsten van Brussel.

Eerwaarde Gosset was fan van Kuifje en aalmoezenier voor Chinese studenten in Leuven. Toen hij hoorde dat Kuifje na Egypte en India ditmaal China zou aandoen, waarschuwde hij Hergé voor de in die tijd heersende westerse vooroordelen en nodigde hij hem uit om een Chinese jongeman te ontmoeten. En dat was dus Tchang. Dankzij die ontmoeting gingen Hergés ogen open. “Ikheb een volstrekt nieuwe wereld ontdekt”, aldus Hergé.

Uiteraard stond Kuifje altijd al aan de kant van hen die opkomen voor rechtvaardigheid en tirannie bestrijden. Maar de authentieke ontdekking van een voor hem nieuwe beschaving, simpelweg dankzij contact met een jongeman wiens land gebukt gaat onder oorlog, bezetting en hongersnood, zou Hergés manier van verhalen vertellen drastisch veranderen. Vanaf dan richt hij zich systematisch op het aan de kaak stellen van oorlog, allerhande soorten illegale handel en manipulatie van hele volkeren.

De blauwe Lotus is zo’n album waarin humor eerder zeldzaam is en grote emoties de bovenhand halen. Kuifje huilt voor het eerst... Nog verbazingwekkender is het lot van de echte Tchang. Als gevolg van de oorlog hebben de twee mannen 35 jaar lang geen contact, en Kuifje in Tibet verscheen pas zo'n twintig jaar na hun ontmoeting. Kuifje weigerde te geloven in de dood van Tchang, en net zo weigerde Hergé te geloven dat zijn vriend er niet meer was. Een laattijdig weerzien, twee jaar voor de dood van Hergé, vulde het gat in de werkelijkheid dat Kuifje al had opgevuld toen hij Tchang ging redden in het hart van de Witte Berg.

Als symbool voor de echte broederschap die Tchang en Kuifje opbouwden meteen nadat onze held zijn Chinese vriend redde van de verdrinkingsdood, wijken de twee personages nooit meer van elkaars zijde. Of toch niet tot Kuifjes vertrek uit China, waarbij hij een traantje wegpinkt en met een witte zakdoek zwaait als teken van vrede. Vanaf het begin wordt Tchang Kuifjes dubbelganger. Hij maakt hem wegwijs in de valkuilen van zijn land en kan hem drie keer een wederdienst bewijzen. Eerst redt hij hem uit de klauwen van Jansen en Janssen, daarna helpt hij hem te ontsnappen aan een aanslag met een camera waarin een vuurwapen verstopt zit en tot slot redt hij letterlijk zijn hoofd van Didi's zwaard, door de leiding te nemen over de troepen van de zonen van de draak die verborgen zitten in opiumvaten.

Dezelfde lengte, dezelfde leeftijd, hetzelfde uithoudingsvermogen, dezelfde moed (“Met zijn tweeën staan we sterker”, zegt Tchang), dezelfde handigheid om van schurken af te geraken (door de opdrachtbrief van Jansen en Janssen te vervangen), hetzelfde gebrek aan familie (ze hebben blijkbaar geen van beiden ouders): hun lotgevallen lijken zo op elkaar. Of moeten we zeggen dat schijn bedriegt? Want in welke taal wisselt ons duo van gedachten? De echte Tchang mag dan in België goed Frans hebben leren spreken, het is eerder onwaarschijnlijk dat een jonge Chinese wees die rondzwerft na de overstromingen van de Yangtze, Frans of Engels zou spreken...